09.12.2014
Η παχυσαρκία αυξάνεται παγκοσμίως και ειδικότερα στην Ελλάδα όπου το 30% των παιδιών και 70% του πληθυσμού μέσης ηλικίας είναι υπέρβαροι ή παχύσαρκοι (Manios et al, 2005). Σύμφωνα με την θέση του Αμερικανικού Διαιτολογικού Συλλόγου η διαχείριση και θεραπεία της παχυσαρκίας κρίνεται απαραίτητη για την προώθηση της δημόσιας υγείας.
Βασικοί στόχοι των διάφορων θεραπειών για την καταπολέμηση της παχυσαρκίας θα πρέπει να είναι:
1. Η πρόληψη ή/και θεραπεία της περαιτέρου αύξησης του βάρους σε άτομα που παρατηρούν το βάρος τους να αυξάνεται κατά το πέρασμα του χρόνου,
2. Η βελτίωση της φυσικής κατάστασης και της ψυχικής υγείας και
3. Η θέσπιση μικρών και εφικτών στόχων στην απώλεια βάρους, που μπορούν να συντηρηθούν στην πορεία του χρόνου και που πετυχαίνονται με αλλαγές στις διατροφικές συνήθειες και στη φυσική δραστηριότητα του ατόμου, συμβάλλοντας στην γενική βελτίωση της διατροφής και της φυσικής κατάστασής του.
Διάφορες στρατηγικές έχουν αναπτυχθεί για να βοηθήσουν στην πρόληψη και στην θεραπεία της μάστιγας της παχυσαρκίας. Οι δίαιτες πολύ χαμηλών θερμίδων, 800 θερμίδων ή και λιγότερο παρόλο που έχουν συσχετισθεί με γρήγορη απώλεια βάρους, είναι αμφίβολες στο κατά πόσον αυτή η απώλεια μπορεί να συντηρηθεί στο μέλλον (American Dietetic Association, 2009). Επίσης, περαιτέρω έρευνες έχουν παρουσιάσει γρήγορη απώλεια αλλά και γρήγορη επανάκτηση του χαμένου βάρους σε δίαιτες των 800 ή και λιγότερο θερμίδων συγκριτικά με δίαιτες των 800-1200 θερμίδων (Toubro & Astrup,1997). Σε μία πρόσφατη έρευνα των Senechal et al (2012) μελετήθηκε το κατά πόσο μία γρήγορη (χρονικού διαστήματος 5 εβδομάδων) ή αργή απώλεια βάρους (χρονικού διαστήματος 15 εβδομάδων) επιδρά στην σύσταση του σώματος και κατέληξαν πως ενώ και οι δυο ομάδες έχασαν το ίδιο περίπου βάρος (6 περίπου κιλά συνολικά η κάθε ομάδα) η αργή απώλεια βάρους σχετίσθηκε με αυξημένη απώλεια λίπους, ειδικότερα στην περιοχή του κορμού, και συντήρηση του μυικού ιστού συγκριτικά με την ομάδα γρήγορης απώλειας βάρους. Επίσης, η ομάδα ατόμων που είχαν αργή απώλεια βάρους παρουσίασαν μεγαλύτερη βελτίωση στην μείωση των τριγλυκεριδίων στο αίμα τους και στην μείωση της αρτηριακής πίεσης σε σχέση με την ομάδα γρήγορης απώλειας βάρους. Τέλος, ας μην ξεχνάμε πως οι δίαιτες πολύ χαμηλών θερμίδων οδηγούν σε μείωση του βασικού μεταβολισμού και ενδέχεται να οδηγούν σε μελλοντική αύξηση του σωματικού βάρους (Senechal et al, 2010). Συμπεραίνοντας λοιπόν από τα παραπάνω, καταλήγουμε πως ακολουθώντας ένα διατροφικό μη στερητικό πλάνο, στο πλαίσιο της Μεσογειακής διατροφής, προσαρμοσμένο στης ανάγκες και στις προτιμήσεις μας, μπορεί να βοηθήσει στην αργή και σταθερή απώλεια βάρους, βοηθώντας στην πρόληψη και στη θεραπεία της παχυσαρκίας.
Κουφάκη Μαρία
Κλινική Διαιτολόγος – Διατροφολόγος
1. Yannis Manios, Demosthenes B. Panagiotakos, Christos Pitsavos, Evangelos Polychronopoulos, Christodoulos Stefanadis (2005).Implication of socio-economic status on the prevalence of overweight and obesity in Greek adults: the ATTICA study .Health Policy, Volume 74, Issue 2, Pages 224-232.
2. Position of the American Dietetic Association: Weight Management (2009) Journal of the American Dietetic Association, Pages 330-346.
3. Toubro, S., & Astrup, A. (1997). Randomised comparison of diets for maintaining obese subjects’ weight after major weight loss. Ad lib, low fat, high carbohydrate diet v fixed energy intake. BMJ, 314(7073), 29–34.
4. Sénéchal M., Arguin H, Bouchard DR, Carpentier AC, Ardilouze JL, Dionne IJ, Brochu M.(2012). Effects of rapid or slow weight loss on body composition and metabolic risk factors in obese postmenopausal women. A pilot study.Appetite.58(3):831-4.
5. Sénéchal M., Arguin H., Bouchard D.R., Carpentier A.C. , Ardilouze J.L., Dionne I.J., Brochu M. (2010).Interindividual variations in resting metabolic rate during weight loss in obese postmenopausal women: A pilot study Metabolism, Volume 59, Issue 4, Pages 478-485
